Diament: nie pali się, znika, można go zrobić z grafitu

Jeśli chcesz zamówić pracę lub pomoc w pracy z dziedziny chemii, biologii, ekologii, napisz na:

pisanieprac24wawa@gmail.com

Nazwa diamentu wywodzi się od greckiego „adamas”, to znaczy niezwyciężony. Nic nie mogło, jak pokazywały wieki doświadczeń, zwyciężyć diamentu: ani woda, ani ogień, ani żaden inny przedmiot nie był w stanie zrobić na nim rysy.

Do Europy diament dotarł z Indii za sprawą wypraw wojennych Aleksandra Wielkiego. Starożytni Rzymianie używali diamentu do rytowania innych kamieni szlachetnych i wykuwania liter w twardym materiale.

Przez dłuższy czas uważano, że diament nie spala się. W XVII wieku w Niemczech przeprowadzono doświadczenie. Spalano diament w piecu przez 30 dni. Nie spalił się. Mniej więcej w tym samym czasie we Włoszech fizycy na zlecenie wielkiego księcia Toskanii Cosimo III umieścili diament w ognisku silnej soczewki. Gdy słońce przygrzało, diament… zniknął.

Tych oraz wielu innych naukowców wprowadziło to w takie zdumienie, że przeprowadzali kolejne doświadczenia. Okazało się, że diament spalany w bardzo wysokiej temperaturze znika dlatego, że zamienia się dwutlenek węgla. Efektem spalania diamentu jest ten sam gaz CO2, który jest także efektem spalania węgla. Diament jest odmianą węgla.

C + O2 → CO2

Wagę diamentów określa się w karatach: 1 karat = 0,205g. Dziś obowiązującą miarą jest 1 karat równy 0,200g.

Diament jest jedynym kamieniem szlachetnym składającym się z jednego pierwiastka. Nie przewodzi prądu, przewodzi ciepło. Gdy tylko okazało się, że diament jest odmianą węgla, próbowano stworzyć sztuczny diament z innej podmiany węgla – grafitu.

Próba ta powiodła się naukowcom z General Electric. Skonstruowali komory, w których przez długie godziny utrzymywało się ciśnienie powyżej 100 000 atm i temperatura powyżej 2000 stopni Celsjusza. W takich warunkach udało otrzymać się sztuczny diament.

Jeśli chcesz zamówić pracę lub pomoc w pracy z dziedziny chemii, biologii, ekologii, napisz na:

pisanieprac24wawa@gmail.com